Sens vitau

Miei país ei en hèsta, en aguesti dies caniculars. E er aute miei trabalhe fòrça ena nauta sason estivau, sustot enes corresponentes destinacions toristiques. Era rotina da pas ara celebracion e eth retrobament enes nòsti vilatges, tanben un còp mès, dilhèu damb naues formes e activitats, dilhèu damb d’autes que s’i mantien e dilhèu, tanben, damb d’autes que pèrden eth sòn caractèr. Mès, ua vida qu’a sentit ei atrauessada per ua sòrta de significats que se repetissen en calendari, e que son portadi ar univèrs comun deth sòn lenguatge. E era vida collectiva s’estién atau damb eth sòn recorrut abituau e aguest sens que la hè a sostier, en miei dera adversitat, damb es sues interrupcions, de viatges dramatiques, pera pèrta e era injustícia (individuau o collectiva, coma tot just mos acaben de rebrembar es actes en memòria des victimes deth terrorisme en Barcelona e Cambrils), e de viatges de forma erosa, per miei dera celebracion des dons qu’era madeisha vida mos autrege. Ara fin, eth sens d’ua vida qu’ei eth sòn sabor, eth sòn gust, que pòt demorar en un tast, que mos ajude a retrobar-mos damb era e, per tant, de saber-mos-i presents. E, atau, ath delà, era vida la pensam, la jutjam e l’apreciam. Quin sens a çò que venguem de hèr cada an? Eth sens de poder tasta’c.

I pensi mentre uns artistes urbans diboishen en ua paret, convenientament condicionada entara escadença, ua frasa de Marc Aurèli, er emperador filosòf. “Quan te lhèues cada maitin, pensa en privilègi de víuer: respirar, pensar, gausir, aimar”. Atau de simple e essenciau.