Mont Blanc

Era lum deth frontau dèishe endonviar era pendent de gèu, que sagi d’esmostar a còp de piòsha. En hons d’aguesta net, sonque s’entenen eth craquejar dera nhèu, era mia alendada e eth blagar des italians dera dusau cordada, que se tròben baish, ena basa dera ampla canau. “Sòrt que n’amïi dues, de piòshes”, pensi, non guaire expèrt en aguesti ahèrs tecnics, mentre eth companh de naut tire dera còrda. Damb er impuls des piòshes, claui cada grampon damb era punta deth pè. En tres longades, pujam era colhada enquia hèr nhau en Maudit, d’ençà d’a on trauessaram era longa diagonau exposada que va enquiath còth de Brenva. De baishada, a plen dia, eth pur gèu dera maitiada darà pas a ua nhèu dura, sus era quau mos esguitlaram en rapel. Ena net barrada, es ombres projectades pes lumières que portam ena tèsta jòguen a mostrar-mos es formes gigantesques d’aguesti seracs que dromissen e que veiram damb tota sa fòrça, menaçadors e empachocadi en sòn abitat, entà meddia, entre eth Maudit e eth Tacul. Eth Mont Blanc ei a tocar, mos receberà ludent e fresc, entre eth blu e eth vermelh a trencar de dia, mès encara demoren 600 mètres de desnivèu positiu, que calerà trabalhar en tot daurir traça dessús d’ua nhèu pesantassa. Per aguesta via des quatemil, coïncidim sonque tres cordades. Nosati èm es prumèri, en gésser deth prumèr torn deth refugi des Cosmiques, a uns 3.600 mètres, as pès dera punchenta Aiguille du Midi, dempús d’ua net de trons e lampits luenhans reflectidi ena hièstra que da ath glacièr des Bossons e eth gran orizon aupin. En tet des Alps, per aguesta rota, eth paisatge se presente sublim, sevèr e inospit, arribent en ròca e pregon laguens des budèths deth glacièr, d’un fòrt contrast, entre eth blanc dera nhèu e eth nere dera pèira en ombra.