Instants

Enguan trobàuem a mancar aqueri dies, dilhèu mès abituaus abantes, de bromèra plujosa, decadenta, qu’amare e restaque es bòsqui aranesi, laguens d’aguesti tempsi de cambis climatics. Totun, depen der an e era sason, mès quauquarren mos ressòne ena natura, qu’interpèlle er anma desorientada. Mentre profiti eth moment dera broma baisha en bòsc, e ges a trobar-me quauque misharnon estordit e es prumèri brams deth cèrvi, pensi ena tèrra natau que cante Hölderlin e comente Heidegger, coma aquera tèrra qu’ei origina e fonament der esperit, mès d’un esperit que fonde eth lòc pera paraula.

Ei er esperit poetic, que “tot ac anime”, que da sens e tension ara realitat, pr’amor qu’era poesia “trabalhe damb eth nòste impuls de balhar sentit as causes”, coma escriu eth poèta Mariano Peyrou, en un trabalh que comence damb es paraules deth pensador Gaston Bachelard, tà qui “era poesia met eth lenguatge en estat d’excepcion”, e que Peyrou non compartís deth tot. . Bachelard ei autor d’un petit tractat sus era Intuïcion der instant, a on, dempús d’opausar era idèa de duracion de Bergson, percebuda pera consciéncia de forma intensiva, coma accion, damb era idèa der instant de Roupnel, a on se sosten eth temps, coma acte, precise qu’era poesia “ei ua metafisica instantanèa”, pr’amor que concentre, jos eth principi de simultaneïtat, ua vision der univèrs e eth secrèt der anma, er èster e es objèctes, “tot ath madeish temps”. Consciéncia d’ua ambivaléncia, activa e excitada, er instant poetic, qu’arture era nòsta marcha quotidiana e, segontes Heidegger, hè a gésser tot, radiant, dera intimitat dera omnipreséncia, ei tan susprenent coma familiar, pòt commòir tant coma solatjar, pr’amor qu’eth temps ja non cor, senon que brotoe, coma eth misharnon deth bòsc. .