Passion

Es bones costums non se pòden pèrder. Non i pòt auer ua Setmana Santa sense era musica des passions de Bach.

Enguan, dilhèu, les escotaram damb mès intensitat e concentracion, atau coma celebraram, ena intimitat dera contemplacion, es oficis liturgics, a manca dera devocion popular manifestada ar entorn des processons, suspenudes, per dusau an seguit, pes malurs pandemics. Diuèrsi auditòris les programen, a despièch de tot, coma eth Palau dera Musica ven de hèr, dijaus passat, damb era Passion segontes Sant Matèu, un des mès grani monuments, complèxe e sublim, dera istòria dera musica.

Semble que siguec interpretada per prumèr viatge eth Diuendres Sant de 1727, en tot completar era tradicion luterana d’aguestes passions liturgiques. Coma non posqui apropar-me entà Barcelona, la torni a méter ena veitura, totun non pari d’escotar-la lèu lèu tot er an.

L’auia deishat ena famosa ària Erbarme dich, mein Gott, um meiner Zähren willen, que ven a díder: Ages pietat de jo, Diu mèn, per mor des mies lèrmes. Nòti es mèns uelhs umidi e seguisqui eth trajècte damb era lèrma dejà ena pèth, que ludrege damb era lum d’un solei primaverau.

Pensi alavetz qu’era vertat rebrembada aguesti dies ei, en efècte, ua memoria passionis, ua vertat talament non pas pensada, senon ua vertat passionau, vescuda ara lum dera carn, pr’amor qu’era pèth revestís non sonque un simple còs, inèrt e semblant as causes deth món, coma diderie eth filosòf Michel Henry, senon ara carn que viuem, tocam, patim e gausim, en impressions tostemp renauides. Carn dera nòsta carn, atau deven eth Vèrb divin.

Atau se revèle era Vida, hèta, tanplan, de patiment, mès redimida en aguesta coapertiença, dera Vida en tot experimentar-se en cadun des sòns hilhs. .