Gésser

De viatges,

sentem er impuls irrefrenable de gésser, aquera inquietud de trauesar era tuta ena quau mos trobam embarradi, aquera tuta que pòt èster tan fisica coma mentau, e qu’impedís, ara fin, d’auançar, de decidir, de servir e víuer mielhor. De viatges, pensam qu’eth món s’ei tornat hòl, e qu’era unica forma de sauvar-mos ei deishar d’enredar-mos mès ena sua lhocaria, pr’amor qu’eth hòl ei un madeish, aumens excentric, en vóler gésser, tostemp gésser, dehòra d’un madeish, ena dubertura de cap tath món sancèr. E atau seguiríem, autant de desorientadi coma èrem abantes, mès ara deriva de çò que mos premanirie aqueth món sauvatge e liure. A on ei, alavetz, era lhocaria? Eth pes der ací immediat, d’un arraïtzament estancat, son tanben un risc, pr’amor que non permeten veir era perspectiva de çò que fluís. Totun, era vertat ei en moviment. William Hazlitt ja escriuec que “er anma d’ua excursion ei era libertat, era complèta libertat entà pensar, sénter e hèr exactament çò qu’un desire”. Gessem entà deishar-mos darrèr e liberar-mos tanben de nosati madeishi, aumens deth nòste costat mès malurós. Gessem entà trobar-mos damb eth món e aquerir perspectiva de çò que mos entore. E mès qu’ac auríem de hèr. Ara fin, tà Nietzsche era filosofia pren era fòrça d’un pensament ar aire liure. Aguesta ei ua experiéncia umil, pr’amor que mòstre era vulnerabilitat deth qui ges, eth caminaire, que “descèntre eth jo e restitusís eth món”, en paraules de David Le Breton. Eth aquerís era consciéncia dera sua fragilitat, deth besonh de prudéncia e de dubertura, mès tanben dera sua fòrça e dera capacitat de superar es limits que non auríem imaginat poder véncer.