Es cares de Pasolini
As cincuanta ans dera mòrt violenta de Pasolini, encara non esclarida, tornam ara òbra polifacetica de Pier Paolo, cineasta, escrivan, poèta, intellectuau. Es sues cares corresponen ara vertat d’ua realitat que se mòstre en diuèrsi aspèctes, pr’amor qu’eth tanben cronista non n’esvitèc cap, tan critic damb eth comunisme en qué militèc coma damb era “deriva clericaufascista” dera democràcia cristiana, ath temps que regrète era pèrta d’identitat deth sotsproletariat urban e era aculturacion des classes populares. N’auem parlat dejà ací, sus es sòns fruts narratius, filmics e lirics, mès non tant des escrits corsaris que dan compde de d’autes faiçons. Coma era sua critica constanta, tan actuau, ara civilizacion deth consumisme, enes ans setanta. Tà Pasolini, era aperada societat deth consum ei aué eth vertadèr fascisme, piri qu’eth, arribe a díder, pr’amor qu’eth Centre deth consum ei totau e incondicionau, conforme era exiténcia tota, es còssi e es comportaments. En marc d’aguesta critica, place Pasolini eth sòn “trauma” per avortament, pr’amor qu’ei partidari de difóner “es liberalizacions reaus relatives ath coït” (anticonceptius, pilules), çò qu’aué dideríem prevencion. Eth consumisme e era proliferacion dera indústria —aué tecnologica— an acabat damb era cultura deth pòble, açò ei, es cultures particulares, periferiques, aqueres qu’assegurauen ua vida pròpria, “substanciaument liura”. Ei eth nau Poder vertadèrament constituït, que s’a servit des “nòstes desacralizacions” en tot generar era arquitectura de “faus laïcisme, falsa illustracion e falsa racionalitat” damb “totes es sues crudèus e idiòtes sacralizacions”. En un món en qué eth poder a abandonat ara Glèisa, coma escriu e podem comprovar damb es darrères critiques dera extrema dreta as bisbes espanhòls, aguesta, se vò subervíuer, “a d’apartar-se deth poder e abraçar era cultura”, que per sa pròpria natura ei “liura, antiautoritària, evolutiva, contradictòria, collectiva, escandalosa”.
