Nhèu d’Auents
Hadie quauque temps que non començaue era sason de nhèu tan d’ora. Enguan, bon ei er arrepervèri qu’entà Sant Andrèu, se non i sò, qu’i serè lèu, se ditz era nhèu. Era vertat ei qu’aguesta nhèu ei era melhor, ben sarrada, fòrça uniforma, lèu bric transformada, pr’amor que se consèrve a temperatura baisha, sense granes oscillacions de temperatura, en jornades de longues ombres e pògues ores de solei, se non ven cap cambi brusc, clar, que tot ei possible en aguestes annades d’alteracions climatiques tan lhòques.
Mès eth costat nòrd pirenènc s’ei vestit de blanc, lutz e ludrège beròi, damb aguesta bona basa, ara demora de mès nhèu, mentre podem esguitlar-mos tà naut e tà baish, sustot es autoctòns, damb era tranquillitat d’aguesti dies de finaus de noveme e principis de deseme, dit tanben auents. Era prudéncia dauant dera prumèra nhèu, qu’a d’assetiar-se encara entà préner plaça tà tot er iuèrn, mane d’apropar-mos tàs tucs tan esplendids coma moderadament accessibles, se se’n pòt díder atau.
Tucs coma eth Bacivèr, eth de Beret o eth vesin deth Dossau. Toti classics d’aguest parçan. Es montanhes ondulantes dera Val formen ua mar blanca que trenque un cèu blu e, a estones tanben, damb ua bromèra timida qu’entèle eth solei. Auents tanben ei eth nòm deth periòde liturgic format pes quate dimenges que precedissen Nadau. Le començam damb aguesta naua nhèu, en tot alugar, ath delà dera companhia deth larèr, era prumèra candela deth temps des quate colors. Ei ua bona metafòra dera nòsta vida, que non podem dar per isolada e barrada, coma ua esséncia intrinsèca, senon coma laténcia e tendéncia, coma era guardada lheuada entà un nau orizon, magnificent coma es montanhes nheuades, de cap tath Diu qui ven, pr’amor qu’eth temps non ei çò que passe e deisham darrèr, senon çò qu’ei per vier, çò qu’ei promesa e esperança.
