Promesa de seteme

Dempús d’un temps, en ven un aute, coma ditz era sapiença populara, aumens en casa nòsta, entà sajar de méter en perspectiva çò que mos passe. E passe que dilhèu inicièrem er ostiu damb pòc coratge e es talents amendridi, qu’auem recuperat en aguesta darrèra fasa de sason. Massa calors non sonque ambientaus, senon sociaus e politiques. Aqueres estordissen, aguestes aluguen un huec convenientament provocat pes incendiaris dera crispacion, sustot quan vòlen arténher eth poder. Seteme mos rebrembe que, a despiech de tot, eth solei va mès baish, es ombres s’alonguen, era atmosfèra s’esclarís e eth paisatge artenh un ton mès nitid. Pujam es grani tucs damb era fresca des prumères ores deth maitin, lèu damb er heired des parçans ombrèrs e acorneradi, entre es ròques des canaus dera val de Besiberri, en un ambient fòrça aupin, quan vam tath sòn tuc nòrd, que gausim en soletat damb ua temperatura encara agradiua, dilhèu massa en aguesta epòca de crisi climatica. E encara auem temps de hèr cap as crèstes d’El Pa de Sucre e era Punta d’Harlé, netes de nhèu, pr’amor que les auíem vist temptadores e irresistibles d’ençà deth Besiberri. Un còp ena basa, peth costat aranés d’Estanh de Mar, les descurbim desafiantes, neres pera ombra nera, coma hantaumes gigants, sus paredaus verticaus que quèn a plom, per un terrèn complèx e desolador. Era ròca forme un animalari petrificat, o dilhèu ei a punt d’aquerir vida pròpria, damb er ihon e eth drac de Tumenèja coma principaus emblèmes. Ath cap deth tuc, es montanhes se ven mès beròies, mielhor diboishades, e es lacs ludregen damb aquera lum qu’ei eth preludi dera tardor. Ei era promesa de seteme: eth temps d’un nau cors, qu’es estudiants vien de començar, e es adults tornam a afrontar damb es boni proposits de tostemp, encara per complir.