Non èster

Ei dificil pensar ath marge de Heidegger. Dilhèu per açò, er aleman ei tan recurrent en aguesta columna. Heidegger ei un pensador actuau antimodèrn. Desplace era subjectivitat qu’a mercat era modernitat e la vire ath domèni der èster, a despiech deth sòn originau neokantisme (tornada ath subjècte critic), hilh totun dera fenomenologia (tornada as causes). Era vertat ei en desvelhament; demore en un impossible demorar, en aguest procès de gessuda ara lum des figures deth mite dera cavèrna de Platon, mès non enes figures en si, senon en aguest descurbiment (encara que coma desplegament dera causa d’ençà deth hons, totun er èster i é abantes deth subjècte). Mès tostemp i a quauquarren que demore amagat. Es causes non se pòden jamès embarrar en concèptes. Son quan non se les questione, coma era sabata n’ei mentre permet eth caminar, perque en trencar-se s’acabe, ja non ei sabata. Per tant, er èster ei, en vertat, un non èster, e eth sòn sens se da ena temporalitat. Tà Arturo Leyte, gran coneishedor heideggerian que ven de presentar Heidegger. El fracaso del ser, era òbra deth filosòf s’aurie agut de titolar Non-èster e temps. Er art revèle aguesta dubertura, non pas en un sens estetic, senon ontologic, segontes Heidegger, dera madeisha forma que regrète er umanisme, non pas per rasons explicitament nazis (a tenor deth sòn malurós compromís politic), senon pera preeminéncia d’aguest èster que desbrembam e que quan pensam, se’n va, en nòste estat de queiguda permanenta, de vida inevitablament inautentica, sense possiblitat de redempcion, e per açò Heidegger non ei un pensador crestian, encara que se poguen descurbir en eth possibilitats crestianes, coma era fenomenologia francesa a pogut explorar (era donacion de Marion; era vida de Henry). Èster-entara-mòrt ei non èster e, en cèrta forma, un fracàs.