Teresita

I a persones que formen part deth paisatge uman d’un pòble. Non sonque açò, senon qu’eth vilatge qu’aimes non s’entenerie sense eres. Damb eres as creishut e as compartit fòrça estones dera vida vidanta. Eres an neurit er anma d’ua sòrta d’identitat collectiva, comunautària, bastida a truca de relacionar-t’i, dilhèu enes accions mens transcendentes, mès en aqueres que hèn qu’era vida sigue mès amabla, agradiua e amorosa. Teresita ère ua d’eres, sens dubte, mès, ath delà deth parentiu que mos restacaue, era anaue mès enlà, en tot predar-se per saber der aute, en melhor sens possible, de forma qu’un se sabie estimat per era, ena sua dobla significacion, tant en forma d’aprèci valurós coma de sincèr afècte. Era carnisseria ère era sua forma de vida, e aquiu mos atenguie damb un arridolet de viatges prudent e, ja damb confidança, de viatges ironic. Tostemp generosa, non deishaue que marchèsses sense un shinhau mès dera sua bona vianda o dera sua langoïssa gustosa o deth sòn melhor patè. Les servie damb aqueres mans robustes, de pèth blanca e damb tons arròis d’amasegar entre er heired dera cramba que sauve era carn, coma era sua cara lisa que referie hè uns dies er escrivan de Bossòst José Luis Muñoz. Ara que hè vint ans qu’auem vint ans, s’acusen es pèrtes des persones granes, e non tan granes, qu’an prenut part dera nòsta vida. D’aqueres que, coma Tonina, que tanben mos deishèc hè ben pòc, encara començauen ua convèrsa damb un “escota, mainatge”, mentre t’arturaues entà iniciar era convèrsa dauant dera sua petita botiga, tan ben suenhada, d’objèctes e complements beròis entath larèr. Persones que son part d’un madeish, non cau díder se son familha. Coma eth nòste oncle Fernando, en qu’i pensi soent, en tot evocar se coma reaccionarie dauant de situacions semblantes vescudes per eth e dauant d’aqueri paisatges restacadi entà tostemp ara sua memòria.